Een tijdje geleden was ik op een feest. Ik werd aangesproken door iemand die ik kende. Deze kennis leek opgelucht mij te treffen op het feest. Ze sprak me aan en zei; “iedere keer als ik heel erg nijdig op mijn kinderen ben of ik doe iets zo onhandigs, elke keer neem ik dan jou in gedachte en dat helpt.” Ik merkte dat ik me enigszins ongemakkelijk bij deze uitlating voelde. Tot ik naar huis reed en bedacht dat het misschien wel heel goed was. Ik ben geen ouder expert of iets dergelijks. Sterker nog, ik vraag me af of deze rol wel bestaat. Als ouder vraagt het enorm veel moed om te denken dat je een expert in ouderschap bent en dat je het áltijd goed doet. Als ik naar mezelf kijk als ouder voel ik me regelmatig behoorlijk kwetsbaar in de opvoeding.
Maar hoe zit het dan met die gedachte en die verwachting dat je als kindercoach toch echt wel moet weten hoe je met al die lastige situaties met je kinderen om moet gaan? Ik kan me zo voorstellen dat dit het zelfde is voor een leerkracht of een ander beroep. Zeg maar; de perfecte ouder……! Bestaat de perfecte ouder wel? In mijn praktijk werk ik met ouders vanuit de wetenschap dat zij, net als ik, kunnen worstelen met het omgaan met dagelijks leed.
Als ouder heb ik wel gedachten over het perfecte ouderschap. Bijvoorbeeld; ik moet een geduldige, liefdevolle ouder zijn. Ik moet me betrokken voelen om een geïnteresseerde ouder te kunnen zijn en ik moet een goed contact met mijn kind hebben om me een goede ouder te voelen. Dit zijn de regels waar ik in het ouderschap naar leef en de gedrevenheid om een probleemloos leven te leiden. Tja…dat is best hard werken om dit allemaal te móeten kunnen.
Ik maak hiermee zichtbaar dat we meer doen wat we denken dat we moeten doen, in plaats van wat wij willen. En het maakt zichtbaar dat we schijnbaar “normaal” zijn als alles zonder problemen verloopt en dat is natuurlijk een mythe.•Welke verwachtingen heb jij zelf als ouder (of leerkracht of…) van jezelf en lijken deze haalbaar?
•Past het bij een perfecte ouder om onzeker te zijn?
•Heeft een perfecte ouder negatieve gedachten over zichzelf of moeten die helemaal weg zijn?
•Wat is belangrijker; tevreden zijn over je eigen binnenwereld (voelen en denken) of over de buitenwereld (gedrag)?
Ik realiseer me dat een deel van onze problemen hierdoor ontstaan. Namelijk door iets na te streven wat niet haalbaar is. Dan zou een conclusie kunnen zijn, te stoppen met alles wat je denkt te moeten. Maar zo simpel is het niet. Gedachten hebben een sterke kracht. Ze hebben veel invloed op ons, want we geloven onze eigen gedachten. Daardoor gaan we het als waarheid zien. We verliezen de speelruimte om eigen keuzes te maken en leven vaak meer volgens regels dan volgens waarden (dat wat we belangrijk vinden). Hoe is dat voor jou als ouder? Schrijf eens op wat je allemaal van jezelf móet (jouw regels) en kijk hier eens naar.
We kunnen ook verstrikt raken in onze gedachten. Als je denkt ‘ik faal’ of ‘ik schiet te kort’ of ‘ik ben niet goed genoeg’ en je neemt dit letterlijk, dan is de kans groot dat jij je daar heel rot onder gaat voelen en dat jij je naar deze gedachte en dit gevoel gaat gedragen. In het opvoeden kan dit betekenen dat je bijvoorbeeld meer van je kind gaat overnemen dan wat voor zijn ontwikkeling handig is. Of dat jij je angst om niet oké gevonden te worden, je toegeeflijker en meer verwennend gaat gedragen. Terwijl dat niet is hoe jij wilt opvoeden.
